Klasztor Głębowice
Klasztor w Głębowicach to zabytkowy kompleks klasztorny należący niegdyś do zakonu karmelitów trzewiczkowych. Historia tego miejsca sięga 1598 roku, kiedy to wspomniano o istniejącym już wówczas kościele parafialnym pod wezwaniem św. Eliasza Proroka. Obecny klasztor wraz z kościołem klasztornym został ufundowany w 1676 roku przez J. A. de Garniera. Garnier zmarł cztery lata później i został pochowany w kościele przyklasztornym. Po jego śmierci majątek odziedziczył jego bratanek, Leopold Heinrich junior baron von Garnier. Gdy Leopold Heinrich zmarł bezpotomnie, jego dobra przeszły w ręce wrocławskiego zakonu jezuitów.
W 1743 roku kościół klasztorny uległ pożarowi, ale został odbudowany w latach 1746-1762, a następnie odrestaurowany w 1960 roku. Świątynia jest jednonawowa, z rzędami kaplic i nieoddzielonym prezbiterium. Wnętrze pokrywają sklepienia żaglasto-gurtowe, które opierają się na przyściennych pilastrach. Elewacje budynku podzielono za pomocą pilastrów na postumentach, a najbardziej imponująca jest elewacja zachodnia, zakończona szczytem wolutowym i trójkątnym tympanonem. Wnętrze kościoła zachowało jednolite barokowe wyposażenie z połowy XVIII wieku.
Klasztor pozostawał siedzibą karmelitów aż do 1810 roku, kiedy to dobra zakonne zostały sekularyzowane przez Królestwo Prus. Kościół klasztorny stał się wówczas siedzibą miejscowej parafii katolickiej, a budynek klasztorny przekształcono na gorzelnię, którą zarządzało państwo pruskie.
Po II wojnie światowej gorzelnia zaprzestała działalności, a cały kompleks klasztorny został przejęty przez PGR i Samopomoc Chłopską. W wyniku zaniedbań budynki uległy poważnym zniszczeniom, a większość wyposażenia została rozkradziona. W 1995 roku kardynał Henryk Gulbinowicz podjął inicjatywę odbudowy klasztoru i powierzył ks. Jarosławowi Olejnikowi opiekę nad parafią w Głębowicach. Dzięki współpracy z władzami lokalnymi, w 1998 roku przekazano budynki byłego klasztoru na własność parafii. Od tego momentu rozpoczęto remont kościoła, który otrzymał wezwanie NMP z Góry Karmel, plebanii oraz samego klasztoru. Prace nad odbudową trwały cztery lata i były częściowo finansowane z funduszy Unii Europejskiej. Obecnie budynek klasztoru pełni funkcję bazy noclegowo-turystycznej, głównie dla uczestników rekolekcji.